Sessizlik İkrardan Gelir: Gerçekten Doğru mu?
Bugün sizlere, belki de sıkça duyduğunuz ve hatta belki de sıkça kullandığınız bir deyimi tartışmaya açmak istiyorum: “Sessizlik ikrardan gelir.” Bu deyim, ilk bakışta doğru ve anlamlı gelebilir. Ancak, derinlemesine düşündüğümüzde, bazı ciddi soruları gündeme getirmiyor mu? Acaba bu deyim gerçekten de her durumda geçerli mi? Ya da sessizliğin gerçekte ikrarla ilişkisi gerçekten bu kadar güçlü mü? İşte bu yazıda, bu deyimin zayıf yönlerine, çelişkilerine ve potansiyel yanlış anlamalarına odaklanacağım. Gelin, birlikte tartışalım.
—
Sessizliğin Gücü mü, Zayıflığı mı?
“İkrardan gelir” derken, aslında sessizliğin bir anlam taşıdığı varsayılıyor. Yani, bir kişinin susması, aslında bir itiraf veya kabulleniş anlamına gelir. Ancak bu bakış açısına katılmak ne kadar doğru? Bazen sessizlik, gerçekte en büyük reddin kendisi olabilir. Hangi zamanlarda sessizlik, ikrar anlamına gelir ve hangi zamanlarda ise sadece bir kaçış, bir aldanma? Bu soruyu biraz daha açalım.
Günlük hayatımızda, sessizlik bazen rahatsız edici olabilir, çünkü insanlar genellikle sessiz kaldığında, bu durumu bir tür ‘ikrar’ olarak yorumlar. Örneğin, birine bir suçlama yönelttiğinizde ve o kişi sessiz kaldığında, bu suskunluk çoğunlukla bir kabulleniş olarak görülür. Ama bu her zaman böyle midir? Ya da sessizlik, bazen kişinin ifade edemediği duygularını bastırdığı, korku veya çekingenlik yüzünden verdiği bir tepki olabilir mi?
Bence bu deyimin zayıf noktası burada başlıyor: Sessizlik her zaman bir itiraf değil, aynı zamanda bir kaçış veya olayı geri planda bırakma aracı da olabilir. İkrardan gelen sessizlik, her zaman ne kadar samimi ve doğru olabilir?
—
İkrar mı, Savunma mı?
Bir diğer tartışma konusu ise, “sessizlik ikrardan gelir” cümlesinin doğru olduğu kabul edilen durumlar. Eğer bir kişi suçlanıyorsa ve susuyorsa, bu durum ikrar mı yoksa savunma yapamama durumu mu? Eğer kişi susuyorsa, bu sessizliği ikrar olarak kabul etmek ne kadar adil? Peki ya susan kişi, sadece o an içinde bulunduğu duygusal ya da psikolojik durum nedeniyle konuşamıyorsa? Yani, bu durumda sessizlik sadece bir savunma mekanizması olabilir.
Daha da provokatif bir soruya gelirsek: “Gerçekten her durumda susan kişi suçlu mu?” Ya da “Eğer bir kişi sessiz kalıyorsa, bu durumu sadece ikrar olarak mı görmek gerekiyor?” İşte bu noktada, bu deyimin doğru olduğu varsayımını sorgulamak gerekiyor.
—
Toplumun Beklentileri ve Sessizlik
Toplum olarak genellikle duygusal yanıtlar ve açıklamalar bekleriz. Herhangi bir tartışma, suçlama ya da durum karşısında birinin sessiz kalması, bizde huzursuzluk yaratabilir. İnsanlar susarak duygusal açıdan kaçmaya mı çalışıyordur? Sessizlik, bazen toplumsal baskıların ve beklentilerin de bir yansımasıdır. Toplum, bir kişinin susmasını “itiraf” olarak görmek isteyebilir, çünkü bu daha rahatlatıcıdır. Birinin, “evet, kabul ediyorum” demesi, toplumsal anlamda bir rahatlama yaratır. Fakat, bu rahatlama her zaman doğru bir sonuç mudur?
Bununla birlikte, sesini yükseltmek, konuşmak veya kendini savunmak da bir cesaret ve doğruyu arayışıdır. Yani sessiz kalmak, sadece bir suçluluk belirtisi değil, bazen en güçlü direniş şekli olabilir.
—
Eleştirel Bir Bakış: Suskunluk Kişisel Bir Seçim mi?
Bir başka açıdan bakıldığında ise, sessizlik kişisel bir tercihtir. Herkesin sessiz kalma şekli ve motivasyonu farklıdır. Bazen insanlar içsel bir karışıklık yaşar ve düşüncelerini toparlayabilmek için susarlar. Bazen de insanlar konuşmak yerine, gerçekten de dinlemeyi tercih ederler. O zaman, gerçekten sessizlik her zaman bir itiraf, bir ikrar anlamına mı gelir? Ya da bazen yalnızca derin bir düşünme, analiz etme süreci midir?
Herkesin sessizliği farklı bir hikaye anlatabilir. Her suskunluk, her susma durumu farklı bir bağlamda anlam taşır. Toplumun bizden beklediği “cevap”ları vermemek bazen cesaret ister.
—
Sonuç: Sessizlik İkrardan Gelir mi, Yoksa Çelişkiden mi?
Sonuçta, “sessizlik ikrardan gelir” sözü, her zaman geçerli bir genelleme olabilir mi? Bu deyim, bazen doğru gibi görünse de, çeşitli sosyal, psikolojik ve dilsel durumları göz ardı edebilir. Sessizlik her zaman itiraf anlamına gelmez, bazen sadece duygusal bir çekilme, bir başkaldırı ya da bir savunma mekanizması olabilir.
Ve siz ne düşünüyorsunuz? Sessizlik her zaman bir itiraf mıdır, yoksa bazen basitçe bir kaçış veya savunma aracı mı? Sessiz kalmanın, tüm duygusal karmaşıklıklarını ve sosyal baskılarını düşündüğünüzde, bu deyimin anlamı ne kadar geçerli kalıyor? Tartışmaya açık bir konu olduğunu kabul ediyorum ve sizlerin görüşlerini merak ediyorum.